- Το έργο συνδέεται τραγικά με την επικαιρότητα. Σχεδόν καθημερινά έρχεται στο φως και ένα νέο κρούσμα παιδοφιλίας.
«Πάντα υπήρχε το πρόβλημα αυτό. Τώρα όμως βγαίνει προς τα έξω μέσα από τα ΜΜΕ και αρχίζει να δηλώνεται, να ξεσκεπάζεται ως πρόβλημα. Σαν να λέμε όλοι: σκύψτε από πάνω ως πολιτεία, ως γιατροί, ως οικογένεια, ως συνάνθρωποι, ως οτιδήποτε. Δείτε τι είναι και γιατί συμβαίνει».
- Πώς αντιμετωπίζετε τον ήρωα στην παράσταση; Στοχεύετε στον οίκτο ή στην απέχθεια του κοινού;
«Τίποτα από τα δύο. Δουλεύω βάσει του κειμένου, των οδηγιών του σκηνοθέτη και του ενστίκτου. Κάνω, δηλαδή, την ίδια δουλειά που κάνω σε κάθε ρόλο. Δεν θέλουμε ούτε να υπερασπίσουμε τον ήρωα ούτε και το αντίθετο. Δεν θέλουμε ούτε να διδάξουμε κάτι ούτε να υπαινιχθούμε κάτι άλλο με πλάγιο τρόπο. Είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό, που συνήθως κουκουλώνεται. Πολλοί δεν θέλουν ούτε να το ακούνε. Ομως με το να μην ασχολούμαστε με το πρόβλημα δεν σημαίνει πως λύνεται ή δεν υφίσταται πια. Από τη στιγμή που υπάρχει, εμείς το καταδεικνύουμε και το φωτίζουμε όπως γίνεται με όλες τις καταστάσεις που το θέατρο αναδεικνύει».
- Εχετε κατά καιρούς υποδυθεί διάφορους σκοτεινούς χαρακτήρες. Πόσο διαφορετικό είναι να προσεγγίζετε έναν παιδόφιλο;
«Δουλεύοντάς τον διαπιστώσα πως είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Μπορείς να εξηγήσεις ένα ερωτικό έγκλημα, έναν εκβιαστή ή κάποιον που κλέβει χρήματα. Οταν όμως αντιλαμβάνεσαι πόσο πληγώνεται ένα παιδί μέσα από αυτήν τη διαδικασία δεν υπάρχει αντίβαρο, δεν μπορείς να το ισοσταθμίσεις. Και ο ήρωας, όμως, αντιλαμβάνεται πως η πράξη του είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί».
- Η ερμηνεία του Κέβιν Μπέικον στην ταινία είχε χαρακτηριστεί συγκλονιστική. Δεν φοβηθήκατε τη σύγκριση;
«Οχι, είναι άλλη η κατάσταση, άλλα τα μεγέθη και τα μέσα. Είναι κινηματογράφος και είναι Αμερικανός ηθοποιός. Σίγουρα θα γίνει η σύγκριση αλλά το να μην κάνω τον ρόλο από φόβο το θεωρώ ενάντια στην τέχνη. Μπορεί να είμαι χειρότερος ή πολύ χειρότερος, αλλά αυτό είμαι. Να μην το κάνω για να το κρύψω; Δεν με πειράζει, ούτε με αγχώνει το να είμαι καλύτερος ή χειρότερος από τον Μπέικον».
- Πιστεύετε πως οι σκοτεινοί ρόλοι σάς ταιριάζουν;
«Συνδέθηκα από νωρίς με αυτούς. Ισως λόγω του φιζίκ μου, ίσως και λόγω του ρόλου που είχα στην πρώτη μου ταινία, στο «Τέλος εποχής» του Αντώνη Κόκκινου, το 1994. Εκανα τον σκληρό και κάπως σκοτεινό αρχηγό της παρέας. Από εκεί και πέρα -στην τηλεόραση κυρίως- μου ζήτησαν να κάνω αυτό που είδαν πως κάνω καλά. Υπάρχει στην τηλεόραση αυτή η τυποποίηση. Αυτό είναι το επίπεδό της, γίνονται όλα πολύ γρήγορα και χωρίς δεύτερη σκέψη. Στο θέατρο, βέβαια, έχω υποδυθεί και άλλους χαρακτήρες. Οπως, επίσης, και στον κινηματογράφο».
- Μιλάτε απογοητευτικά για την τηλεόραση. Ανάμεσα στο θέατρο και τον κινηματογράφο τι προτιμάτε;
«Αν αλλάξει ο τρόπος δουλειάς μπορεί και να τη συμπαθήσω. Στον κινηματογράφο τα πράγματα είναι αλλιώς. Υπάρχουν τα φεστιβάλ, και το δικό μας και του εξωτερικού, που τον αντιμετωπίζουν πιο σοβαρά. Προσωπικά, προτιμάω το «ζωντανό» θέαμα. Δεν υπάρχει τυπικότητα, δεν είναι τα πράγματα στρογγυλεμένα, υπάρχει ο αυτοσχεδιασμός που απογειώνει τα πράγματα».
- Γιατί αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
«Δεν είχα από μικρός την τάση να γίνω ηθοποιός. Οταν έφυγα από το σπίτι μου, στα 17, και έψαχνα το ποιος είμαι, τι κάνω και πού πάω, ανάμεσα σε όλα τα άλλα που βρέθηκαν μπροστά μου ήταν και το θέατρο. Το βρήκα και με βρήκε. Το πήγα και με πήγε. Και τώρα πια συμπορευόμαστε».
- * Παίζουν ακόμα: Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Σταύρος Σιούλης και Νάντια Περιστεροπούλου. Σκηνικά: Γιάννης Στεφανάκης, Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου.
- Της ΕΛΕΝΑΣ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 16/03/2009
Συνεντεύξεις και ατάκες... 