-
Ο ηθοποιός Νίκος Κουρής συγκρίνει τον σατανικό και εύστροφο Μαρινέλι, τον ρόλο που υποδύεται στο έργο του 18ου αιώνα «Εμίλια Γκαλότι», με σύγχρονους εκφραστές των μηχανισμών της εξουσίας
ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010
Με το πάθος για την Εμίλια Γκαλότι να δυναμιτίζει τις εξελίξεις στην αστική γερμανική τραγωδία του Λέσινγκ που φέρει το όνομα της όμορφης νεαρής το Εθνικό Θέατρο δίνει απόψε τη δεύτερη για εφέτος πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του.
Ο Γιάννης Χουβαρδάς σκηνοθετεί το έργο που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1772, φέρνοντας στο επίκεντρο τους σκοτεινούς και αδιόρατους μηχανισμούς της εξουσίας. Ενας πατέρας που επενδύει στην ενάρετη κόρη, ένας γάμος που οργανώνεται και ένα σχέδιο που στήνεται για να τον εμποδίσει θα περιπλέξουν την πλοκή στην «Εμίλια Γκαλότι», καθώς τα πρόσωπα θα αποκαλύψουν όλες τις πλευρές τους, ενώ ο έμπιστος αυλικός ενός πρίγκιπα θα αποδειχθεί καταλύτης της ιστορίας.
Αυτός είναι ο Μαρινέλι, τον οποίο υποδύεται ο Νίκος Κουρής, σε έναν ρόλο διαφορετικό από όσους έχει αναλάβει ως τώρα. «Είναι το σατανικό μυαλό του έργου» λέει ο ηθοποιός για τον ήρωά του. «Δεν είναι ένα μυαλό καθαρά ανδρικό. Θα έλεγα ότι είναι κάπως άφυλο- και ανδρικό και γυναικείο μαζί, με την έννοια ότι γεννάει πράγματα. Είναι ευφυής, εύστροφος, δεξιοτέχνης. Και αυτό το μυαλό είναι που με γοητεύει, είτε πάει προς το καλό είτε προς το κακό- αν και σε δεύτερο επίπεδο δεν πρόκειται ούτε για τόσο απόλυτες ούτε για τόσο διαφορετικές έννοιες» .
Εχοντας πολλές… μηχανορραφίες στο ενεργητικό του, ο Μαρινέλι παραμένει προσηλωμένος στον στόχο του, «ο οποίος δεν είναι δικός του, αλλά του πρίγκιπα» τον οποίο υπηρετεί. «Ο ίδιος δεν είναι παρά το όργανο της εξουσίας, αυτός που βρίσκει τον τρόπο ώστε να γίνονται τα πράγματα. Είναι ένα πρόσωπο που ουσιαστικά καλύπτει τα ατροφικά σημεία του πρίγκιπα, τις περιοχές εκείνες που δεν είναι ανεπτυγμένες. Ολοι εκεί χρειαζόμαστε κάποιον να καλύψει τα κενά».
Αυτή η πτυχή ενδιαφέρει ιδιαιτέρως τον ηθοποιό. Βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν σατανικό ήρωα «όχι επειδή εγώ τον ερμηνεύω έτσι, αλλά γιατί έτσι είναι. Ο Μαρινέλι βλέπειτο πράγμα λίγο πιο ΄δώ ή λίγο πιο ΄κεί. Κατεβάζει μια ιδέα, κινεί τη δράση και ό,τι συμβαίνει μέσα στο έργο- αυτός μαζί με την ομάδα του». Λίγο μαφιόζικο ακούγεται. «Μα είναι το σκοτεινό πρόσωπο της εξουσίας, ο εκφραστής του μηχανισμού. Ολα γίνονται για έναν σκοπό. Αν αλλάξουν τα πράγματα, μπορεί να χαθεί η αρχική πρόθεση. Είναι ο μηχανισμός που στήνει μια παγίδα, ένα παιχνίδι με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Δεν ξέρει ούτε ο μηχανισμός αν θα φθάσει στο αποτέλεσμα. Ο Μαρινέλι είναι σαν αυτούς που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους» προσθέτει ο Νίκος Κουρής κάνοντας συνειρμούς με τη σύγχρονη πολιτική εποχή.
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
- Εθνικό Θέατρο, Κεντρική Σκηνή, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, τηλ. 210 5288.170.
- Πρεμιέρα: Σήμερα Παρασκευή 19 Νοεμβρίου.
- Ως τις 6.3.2011.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
- Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
- Σκηνοθεσία- διαμόρφωση σκηνικού χώρου: Γιάννης Χουβαρδάς
- Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
- Παίζουν: Μηνάς Χατζησάββας, Θέμις Μπαζάκα, Ακύλας Καραζήσης, Νίκος Κουρής, Αλκηστις Πουλοπούλου, Γιάννος Περλέγκας, Στεφανία Γουλιώτη, Παύλος Σταυρόπουλος, Θανάσης Ιωάννου, Κώστας Κοράκης.
- «Είναι μια μηχανή απέραντης οδύνης»
«Ο Μαρινέλι είναι μια τελειωμένη ιστορία, ένα πράγμα χωρίς ψυχολογικές αλλαγές. Αυτός είναι “μηχανή μιας απέραντης οδύνης, που κατάντησε να μην έχει σημασία”, όπως λέει και ο Σεφέρης. Είναι αυτός που διαστρέφει την πραγματικότητα και χρησιμοποιεί τους πάντες και τα πάντα. Την ίδια στιγμή δεν λέει ούτε ένα ψέμα. Είναι θέμα χειρισμού. Και αυτό είναι το μεγαλοφυές» επισημαίνει ο Νίκος Κουρής, καθώς ξαναδιάβασε το έργο υπό το συγκεκριμένο πρίσμα και επιβεβαίωσε ότι ο ήρωάς του δεν λέει κανένα ψέμα. «Πιάνεται από αυτό που του λέει ο άλλος και έτσι ο απέναντί του είναι πάντα υπόλογος. Ωστόσο ο Μαρινέλι είναι αυτός που πληρώνει τις συνέπειες- το θέμα είναι ποιος έχει και ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη. Και αυτό το βλέπουμε σε κάθε εποχή».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=368199&dt=19/11/2010#ixzz15iHfpCeT
Συνεντεύξεις και ατάκες... 