Ο Δημήτρης Τάρλοου εξηγεί γιατί επέλεξε να πάρει το χρίσμα του σκηνοθέτη ανεβάζοντας τον μονόλογο «Η λήθη»
ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Τον τελευταίο από τους πέντε μονολόγους που έχει γράψει για το θέατρο ο Δημήτρης Δημητριάδης, τη «Λήθη», επέλεξε για να παρουσιάσει ο Δημήτρης Τάρλοου στο θέατρο Πορεία, κάνοντας έτσι και το σκηνοθετικό ντεμπούτο του. «Πρόκειται για έναν μονόλογο που αφορά το ανθρώπινο σώμα και τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζουμε- πόσο κατασυκοφαντημένο είναι» λέει ο ίδιος. «Ηρωάς του είναι ένας άνθρωπος που επιμένει στη λήθη, αποχωρώντας από τη ζωή. Εγκαταλείπει τη ζωή ζητώντας να τον ξεχάσουν» . Να μην υπάρχει δηλαδή η μνήμη; «Να επιλέξουμε τη συνειδητή έλλειψη μνήμης. Να μη θυμόμαστε ούτε πότε έγινε κάτι ούτε ποιος το έκανε. Με αυτόν τον τρόπο χάνει κανείς όλα τα κατορθώματα των σύγχρονων ηρώων, αποφεύγει όλη τη βρωμιά που μας περιβάλλει, οπότε μένουν ο χώρος και ο χρόνος καθαροί, δημιουργώντας ένα νέο τοπίο, ένα τίποτε. Μόνο που το τίποτε είναι κάτι στον Δημητριάδη».
«Ξεχάστε με. Με αυτή την έκκληση, μαζί επίκληση και παράκληση, τερματίζει τον μονόλογό του αυτός που τον ξεκίνησε απευθυνόμενος σε όλους, ή και σε κανέναν, λέγοντας “τώρα αρχίζω”. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει φθάσει στο σημείο να έχει υπερβεί κάθε προηγούμενο σημείοκαι να έχει κατακτήσει την εποπτεία της ζωής του, επιζητώντας πλέον μόνο το πέραν από καθετί που συνιστούσε ως τη στιγμή εκείνη το σύνολο του κόσμου» γράφει ο Δημητριάδης για το έργο του, που ανέβηκε για πρώτη φορά το 1998 στο Παρίσι, στο Ρetit Οdeon, και το 2001 στο Τheatre de Βobigny. Ως «αυτόκλητος σκηνοθέτης», όπως αυτοχαρακτηρίζεται ο Δημήτρης Τάρλοου, ξεκινά να δουλεύει έχοντας μπροστά στα μάτια του ένα όνειρο- και με αυτό πορεύεται στη «Λήθη». «Εφόσον είναι ένας μονόλογος για το ανθρώπινο σώμα, βλέπω το σώμα ως έκθεμα, βλέπω τον άνθρωπο ως έκθεμα πίσω από μια βιτρίνα. Αλλωστε το σώμα συνήθως το δείχνουν, το κολακεύουν, το κακοποιούν, το προσβάλλουν» εξηγεί. Ο Τάρλοου το εκθέτει- και μαζί με την Ελένη Μανωλοπούλου κατέληξαν στην ιδέα μιας μηχανής. «Θέλω σε ένα έργο για τη Λήθη, να δει κάτι ο θεατής που θα του μείνει αξέχαστο, να αφήσει ένα πολύ έντονο αποτύπωμα» καταλήγει. Για τον μονόλογο ο Τάρλοου επιστρέφει στον Δημοσθένη Παπαδόπουλο, έναν ηθοποιό με τον οποίο συνεργάζεται συστηματικά επειδή συνεννοούνται και ταιριάζουν καλλιτεχνικά, ενώ σημειώνει ότι διαθέτει και κάτι απαραίτητοστο θέατρο, στη ζωή, στο συγκεκριμένο έργο: χιούμορ. «Σε ένα έργο όπου το τέλος είναι οριστικό, είναι απαραίτητο το χιούμορ, η ελαφράδα» τονίζει.
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
- Θέατρο Πορεία, Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου, τηλ. 210-8210.991
- Πρεμιέρα: Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη στις 20.00
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, ηθοποιός με τον οποίο ο Δημήτρης Τάρλοου συνεργάζεται συστηματικά επειδή «συνεννοούνται και ταιριάζουν καλλιτεχνικά», ερμηνεύει τη «Λήθη»
Συνεντεύξεις και ατάκες... 