-
Ο διαχειριστής της τηλεοπτικής «Πολυκατοικίας» κάνει ταμείο για τη σεζόν που πέρασε, μιλάει για τον ανταγωνισμό και καταλογίζει στα κανάλια έλλειψη στόχων, ενώ καταφέρεται εναντίον εκείνων των συναδέλφων του που έχουν υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις
- συνέντευξη στην ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 2 Αυγούστου 2009
Συμπαθής, αρεστός και ενίοτε χαριτωμένος. O Παύλος Χαϊκάλης, όσα θεατρικά και τηλεοπτικά χιλιόμετρα και αν διάνυσε, δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αντιπαθής. Εν μέρει λόγω φιζίκ, αλλά και λόγω καλής πρόθεσης. Δεν προκάλεσε, δεν φέρθηκε όπως οι εγχώριες φίρμες, δεν ψωνίστηκε. «Μ΄ ενδιαφέρει να κάνω καλά τη δουλειά μου και να είμαστε μια δυνατή ομάδα», ξεκαθαρίζει. Ούτε εξώφυλα ούτε μεγάλες δηλώσεις. Ο διαχειριστής της τηλεοπτικής «Πολυκατοικίας» κάνει ένα μικρό διάλειμμα εν μέσω θεατρικής περιοδείας για μια συζήτηση με κυρίαρχο θέμα τα δύσκολα: την οικονομία,τον ηθοποιό και την τηλεόραση.
– Οι σειρές μειώνονται δραματικά στην τηλεόραση. Αισθάνεστε ανασφάλεια στη δουλειά σας λόγω οικονομικής κρίσης;
«Οτι υπάρχει κρίση, υπάρχει. Δεν θα πω αν είναι επίπλαστη ή όχι. Στην τηλεόραση υπάρχει ένας κόσμος συγκεκριμένος ο οποίος κινείται, βλέπει τα καλά του βλέπει και τα κακά του. Τα κανάλια ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν, οπότε στην παρούσα φάση ζουν τη απόρροια των λαθών τους. Πριν από αρκετά χρόνια ο Αntenna ήταν πρώτος και το Μega δεύτερο. Τώρα αυτό πλέον έχει αντιστραφεί. Αυτό σημαίνει ότι το Μega επένδυσε σε μια αξιοπιστία, σ΄ ένα πνεύμα καλύτερης επικοινωνίας με τον κόσμο. Νομίζω ότι έγινε το απαραίτητο αυτή τη στιγμή. Τα άλλα κανάλια φοβάμαι ότι δεν επένδυσαν και κοίταξαν να κάνουν ό,τι ήταν πιο εύκολο ευκαιριακά που άλλες φορές έβγαινε και άλλοτε όχι. Δεν είχαν στόχο επένδυσης. Αυτό πληρώνουν όλοι. Ακόμη και η μονοκρατορία του Μega μπορεί να οδηγήσει στη λογική “γιατί να κάνω περισσότερες δουλειές αφού είμαι μόνο μου;”. Ο ανταγωνισμός δεν έχει λειτουργήσει σωστά, έχει χαθεί η μπάλα. Πιστεύω ότι αυτό που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε είναι οι σχέσεις μας και αναφέρομαι σε όλους όσοι εργάζονται στην τηλεόραση. Πρέπει να δούμε τι πληρώνουμε, τι παίρνουμε, πού είναι οι καλλιτεχνικές και οι οικονομικές αξιώσεις, πού πρέπει να σταθούμε και τι έχουμε να δείξουμε στον κόσμο αν θέλουμε να δούμε κάποια ανάκαμψη. Αν δεν το κάνουμε αυτό και στηριχθούμε σε ευκαιριακά πράγματα, τότε το μέλλον είναι αβέβαιο».
– Ρίχνετε την ευθύνη στα κανάλια. Οι ηθοποιοί δεν φέρουν ευθύνη για τις επιλογές τους, ειδικά όταν ξέρουν πως οι δουλειές που θα κάνουνδεν είναι καλές, αλλά τους ενδιαφέρουν τα λεφτά;
«Βέβαια. Από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει. Παίρνουμε ένα με δύο επεισόδια στα χέρια μας. Εγώ όταν πήρα το “50- 50” στα χέρια μου ήταν ωραίο κείμενο, αλλά φαντάστηκα με τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη πού θα πάει. Ηταν η πρώτη σειρά του Βασίλη Ρίσβα, οπότε δεν είχαμε ιδέα. Το ίδιο συνέβη και με την “Πολυκατοικία”. Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι κάποια πράγματα τα καταλαβαίνεις. Από την άλλη όμως δεν μπορείς να λες συνέχεια “όχι” γιατί θα πάρει τη θέση σου κάποιος άλλος. Τα κανάλια θα συνεχίσουν να υπάρχουν και οι δουλειές θα συνεχίσουν να γίνονται ακόμη κι αν εσύ πεις “όχι”. Είναι άγνωστο αν θα πάει καλά κάποια σειρά. Τα κανάλια ξέρουν τι αγοράζουν και τι παραγγέλνουν, άρα ευθύνονται περισσότερο. Επίσης ευθύνονται και για το κάστινγκ, το οποίο στο εξωτερικό είναι δουλειά που πληρώνεται, ενώ εδώ λένε “θα πάρουμε αυτόν κι αν δεν μας κάτσει θα πάρουμε τον άλλο”. Από την πλευρά μας βέβαια και οι αμοιβές θα πρέπει να κινούνται σε λογικά επίπεδα και όχι σε παράλογες απαιτήσεις ή σε υποτελικές αξιώσεις».
– Πάντως τελευταία αρκετοί συνάδελφοί σας αρνούνται να μειώσουν το κασέ τους και κάποιοι άλλοικατηγορούνται ως ιδιαίτερα ακριβοπληρωμένοι. Πώς το σχολιάζετε;
«Στη δουλειά μας κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα φέρνει ο ίδιος. Δεν τα φέρνει ο ηθοποιός, για να μιλήσω με τη γλώσσα της πιάτσας. Δεν θα κάνει κάποιος τηλεθέαση επειδή είναι μόνος του. Τα φέρνουν όλοι οι συντελεστές. Αρα αυτός ο μύθος πρέπει να καταρριφθεί. Δεν είμαι εγώ “Η πολυκατοικία”, είναι όλοι “Η πολυκατοικία”. Είναι ομαδική, συνολική δουλειά. Υπάρχουν κάποιοι που για Χ λόγους έχουν αυξήσει τις απαιτήσεις τους και άλλοι που τις έχουν αποδεχτεί. Αυτός ο πληθωρισμός έπρεπε κάποια στιγμή να εκπέσει. Εγώ, επειδή αμείβομαι σε λογικά πλαίσια, δεν μου ζητήθηκε μείωση αποδοχών. Σε άλλους το έκαναν γιατί τα ποσά με τα οποία αμείβονταν ήταν υπερβολικά και νομίζω ότι καλά έκαναν τα κανάλια και έκοψαν τα ποσά, γιατί όλο αυτό ξέφευγε. Σε τελική ανάλυση, ποιος ορίζει κριτήρια ότι αυτός είναι καλύτερος από τον άλλο; Ναι στις καλές αμοιβές, αλλά όχι στην υπερβολή. Υπάρχουν πολλοί νέοι ηθοποιοί οι οποίοι έχουν πληρωθεί υπέρμετρα και αυτό πρέπει να αλλάξει. Δεν υπάρχει λογική σ΄ αυτό. Είναι προκλητικά τα χρήματα, δεν αντέχει η αγορά. Εμένα δεν με απασχολεί το πόσα θα πάρω, αλλά το ποιοι παίζουν δίπλα μου. Στην “Πολυκατοικία” είμαστε 17 ηθοποιοί με πλήθος συντελεστών και εξόδων. Δεν μπορεί ο κάθε Χαϊκάλης να παίρνει ένα σωρό λεφτά επειδή νομίζει ότι κάποιος είναι. Αμείβομαι μια χαρά. Δεν είμαστε ούτε οι αυτοκράτορες ούτε οι μάγκες των σειρών. Αν αυτό το νομίσουμε, θα ζήσουμε στιγμές απείρου κάλλους!».
– Τα τελευταία χρόνια έχω την αίσθηση ότι τα μεγάλα ονόματα στον χώρο σας δεν συνεργάζονται. Η επιτυχία δεν σας ενώνει, σας σκορπίζει. Συμφωνείτε;
«Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας. Εχει να κάνει με αυτό που σας είπα πριν, ότι ο καθένας νομίζει ότι ο ίδιος είναι η επιτυχία. Μετά το “50 – 50” ψάξαμε ομαδικές δουλειές. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν παλεύουν μόνο για την πάρτη τους».
– Πολλοί, όμως, παλεύουν για την πάρτη τους…
«Ναι. Ακόμη όμως και αν κάποιος έχει επιτυχία για κάποιο διάστημα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα διαρκέσει για πολύ ή για πάντα. Ειδικά στο θέατρο που απαιτούνται καλοί ηθοποιοί, το παιχνίδι θα παιχτεί αργότερα στο πώς θα συνυπάρξουν όλοι αυτοί οι ηθοποιοί. Η πορεία θα δικαιώσει όσους πιστεύουν στη συνεύρεση».
– Εσείς νιώθετε δικαιωμένος από τις ως σήμερα επιλογές σας;
«Για να μην κοροϊδευόμαστε, εγώ δεν είχα πάντοτε στην καριέρα μου και πολύ μεγάλες επιλογές. Εγώ ζω από αυτή τη δουλειά και μοιραία έχω κάνει πολλά λάθη. Οταν έπρεπε να επιβιώσω στο θέατρο δεν ήλθε κανείς να μου πει “θα σου δώσω χρήματα να πληρώσεις το ενοίκιο και την Εφορία σου για να μην πας σε αυτή τη δουλειά”. Αναγκαστικά λοιπόν έκανα κάποιες δουλειές που σήμερα δεν θα τις έκανα. Τηλεοπτικά έκανα και κάποια πράγματα που δεν με υποτιμούσαν και επιτυχίες. Εχω πει και τα “όχι” μου και στην πορεία δικαιώθηκα. Η επιλογή είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Κάποιοι ηθοποιοί δουλεύουν γιατί έχουν ανάγκη να δουλέψουν».
«Η μάστιγα του θεάτρου είναι το ΙΚΑ»
– Σας ενδιαφέρει να δοκιμάσετε διαφορετικά πράγματα ή μένετε πιστός στην κωμωδία;
«Βεβαίως και με ενδιαφέρει. Τον χειμώνα θα παίξω στο έργο του Οστρόφσκι “Σε στενό οικογενειακό κύκλο”, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Περιμένω με πολλή αγωνία αυτή τη δουλειά γιατί θα γίνει αφετηρία κάποιου δρόμου που σκέφτομαι να ξεκινήσω. Μετά την πρώτη 25ετία θέλω πλέον να επιλέγω κάποια πράγματα και ειδικά στο θέατρο, “ΙΚΑ και Θεού επιτρέποντος”. Η μάστιγα του θεάτρου είναι το ΙΚΑ. Και το λέω αυτό γιατί ένας ηθοποιός παίρνει 1.000 ευρώ και στον παραγωγό κοστίζει 2.300 ευρώ! Δεν μπορούμε να κάνουμε πολυπρόσωπα κλασικά έργα. Θα ήθελα να κάνω τον “Καλό στρατιώτη Σβέικ”. Δεν γίνεται! Θέλω να κάνω πράγματα. Μέχρι στιγμής το έχω καταφέρει στην κωμωδία, αλλά από εδώ και στο εξής θέλω να δοκιμαστώ και στο δράμα. Θέλω να κάνω Μπέκετ και άλλα έργα».
– Νιώθετε ότι τυποποιηθήκατε λόγω της κωμωδίας;
«Την τυποποίηση την είχα από την αρχή. Ελεγαν: “Αυτός είναι κωμικός, θα κάνει κωμωδία”. Δεν ήλθε κανείς να με ρωτήσει αν ήθελα να κάνω δράμα. Η μόνη δραματική στιγμή μου ήταν στην παράσταση “Εγκλημα και τιμωρία”, όπου κάποιοι είπαν “ναι, μπορεί να κάνει και δράμα”. Για μένα αυτό ήταν πολύ σημαντικό».
Συνεντεύξεις και ατάκες... 